مدرسه ، مکان آموزشی است که برای آموزش دانش آموزان تحت رهبری معلمان طراحی شده است. در زبان امروزی به مکان‌های آموزشی پائین‌تر از سطح آموزش عالی که، آموزش عمومی در آن‌ها صورت می‌گیرد، گفته می‌شود.
اکثر کشورها سیستم آموزشی خاصی دارند، که طبق این سیستم شرکت در مدارس اجباری می‌باشد. نام مدارس در کشورهای مختلف متفاوت است .در ایران مدرسه‌ها در سه گروه دبستان ( دوره اول و دوره دوم)، متوسطه اول ( راهنمایی ) و متوسطه دوم ( نظری و هنرستان) تقسیم می شوند
واژهٔ مدرسه که در فارسی و عربی امروز کاربرد دارد، واژه‌ای عربی و از نظر دستور زبان عربی، اسم مکان است. یعنی مکانی که محل «درس و درس خواندن و درس دادن» است.
آنچه بیش از هر چیز در مورد نقش و کارکردهای مدرسه محل مناقشه است این است که آیا مدرسه محل آماده شدن برای زندگی است و یا محل زندگی.
تردیدی نیست که مدرسه اولین محیط اجتماعی است که کودک بعد از خانواده وارد آن می شود و ناچار است خود را با نظم و قوانین آن هماهنگ سازد. مدرسه به عنوان یک واحد کنترل اجتماعی به دانش آموز می آموزد که چرا به خاطر هدف و نظم جامعه آموزشی لازم است مقررات را رعایت کند.
مدرسه مکان انسان سازی و سالم سازی انسان هاست و هر جامعه ای از مدارس خود انتظار دارد که افراد با شخصیت، متعادل، سازگار، با عاطفه، اجتماعی، با اعتماد به نفس، مسئولیت پذیر، منطقی و عادل بار بیاورد؛ که همه اینها منوط به وجود روابط، شرایط و محیط سازمان یافته و مناسب از طریق اِعمال مدیریت و رهبری درست در مدرسه می باشد .
البته هر جامعه با توجه به ارزش ها، اعتقادات، آداب و رسوم و شرایط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی خود، مدرسه را از ویژگی های خاصی از لحاظ هدف ها، وظایف و عملکردها برخوردار می سازد.
آنچه که در بالا ذکر شد ، آماده کردن دانش آموز برای آینده است اما آیا می توان با دانش امروزی و معلمان دیروزی، دانش آموز را برای زندگی در آینده که از نظر سبک، محتوا و روش دایما در تغییر است آماده کرد؟ به نظر می رسد یک تعادل بین آینده و حال باید برقرار باشد. بهترین مدرسه مکانی است که دانش آموز ، زندگی حال حاضر خود را تجربه کند و آنگاه آماده شدن برای آینده به طور طبیعی اتفاق خواهد افتاد.